Zaiste, kręte są gościńce prowadzące do serc człowieczych... Zachwaszczone, zasypane listowiem, przeorane tysiącem wiatrów ścieżyny wiodące hen!, za siedm gór i tuzin puszcz... Kędy przehulały zamiecie wiktorii, ostawiwszy jeno kurze i kurhany. Gloria victis, powiadają... Dziwy, ale wiary niełacno dać takowym, bo to i frasunek dla umysłu, i klechda, bajęda dla duszy.

Znam ja inszą historyę, smutną, przeto pokajam się pierwej nim gębę rozewrę i pokornie upraszam o łyk dobrego chmielu...

A znaliście wy, dziatki, Tullusiona? Młodzian pyszny, rosły, jak tur silny a smukły niczym gazela. I rad byłby stolec wojewody objąć, nim wiosen kilka by przeleciało... Ino wielka przykrość go napotkała. Zaprawdę, wielką litość żywię ku niemu na sam zawrót pamięci. Dość rzec, iże z istoty ludzkiej zamienił się w plugawe, śmierdzące paskudztwo - tak jeno nazwać tę maszkarę mogę. Emocje, poglądy, ki czort maczał swój plugawy ogon, pojęcia nie mam i niechętnie mi do wiedzy takowej.

Gospodarzu! Piwa podaj!

A teraz on, nieborak, wegetuje. Tak, wegetuje, znaczy żyje - i nic nadto. Żyje, by żyć, dla samej esencji. Piliście Wy kiedy prawdziwej herbaty, z fusami? Wystawcie sobie - otóż ten napój wyrobić dla samych fusów, nie zaś dla tego, co najłacniejsze gardłu. Pomiarkowali? Jego jedynym celem jest zatarcie tego swego gościńca, ukrycie. Odebranie sobie sensu, uczuć, przyjemności, rozkoszy. Jakiż duch nim wiedzie? Ja nie wiem...

Kto staremu naleje z tegoż antałka? Przypadło mi do gustu to piwo...

Słuchy mnie jeno dochodzą, a i z odwiedzin wyniosłem, że sztuka owa jeszcze nie całkiem mu powolna, a i głębsze emocje wypływają czasem, jakoby odżywcze źródło z wywierzyska. I w tym cała nasza nadzieja, dziatki. Woda oczyszcza. Poświęćmy ją własnymi sumieniami, by nigdy mu jej nie zbrakło...

Ach. I zapomnijcie, com łyknął, a com przelał do piersiówki...

Bywajcie!