Witam. Usiądź, dziecko drogie. Jestem Tarnoob. Właściwie Tarnoob Jedwabisław, ale tego drugiego używam rzadziej, bo razem z tytułami nie mieściłoby się w tych ciasnych jaskiniach. Trudno określić moją rasę. Można mnie nazwać eksperymentem magiotechnologicznym. Tego słowa użył kiedyś lisz Rabican w pewnej grocie i uznałem, że najlepiej do mnie pasuje. Tak, wiem, że to dziwne, że w barbarzyńskiej karczmie w Ulgak spotykasz kogoś takiego. No cóż, to długa historia.

Nie wiem do końca, skąd właściwe pochodzę. Wykasowali mi to. Wiem tylko, że nie jestem sztuczny w całej rozciągłości. Być może kiedyś byłem trochę bardziej naturalny. Byłem chyba kiedyś „normalnym” człowiekiem, a nie takim „bycorgiem”, ale to już nie ma znaczenia. Nie wiem, gdzie mnie doprowadzili do takiego stanu. Raczej nie robili tego bez powodu.

Pamiętam… Lata siedemdziesiąte, dwunasty wiek po ciszy, Antagarich. Szwendałem się przy boku lordów Harmondale. Najęli mnie jako kanciarza. Prędzej czy później moje długie uszy (czy bardziej: aparaty słuchowe) i jęzor wplątały mnie w intrygę szykowaną na dworze Kastore’a. No cóż… Podlizywałem się mu – w nadziei na władzę i tajną wiedzę o technologii. Wielu było takich jak ja.

Oglądałeś outro MM7? Tak, właśnie na mnie Kastore wypróbował pierwszy egzemplarz miotacza. Z dużym bólem i ubytkiem w sprawności psychoruchowej, ale przeżyłem. Nie wiem jak. Może miałem wszczepione jakieś zabezpieczenia. Nie wiem jakim cudem, ale przyjęli mnie do wojska. Dostałem jednego miotacza. Dobrze mi służył. Mam go do dzisiaj. Mimo posiadania 999+1 facetów z miotaczami przegraliśmy tę wojnę. Ognia Ostrza Armagedonu większość z nas uniknęła, ale całe fabryki i zapasy broni trafił szlag.

Powoli zmieniam zainteresowania. Osiedliłem się w Celeste, gdzie jest mi całkiem dobrze. Chętnie podróżuję do Jaskini Behemota, Kwasowej Groty, Świata Herosów, Akademii Wojny, Niebios, Wspólnoty Bohaterów i tym podobnych miejsc, a jeśli chcesz, możemy zostać dobrymi znajomymi z Jaskini.