Niezbyt wiele wiadomo o przeszłości Tarbanda. Ten elf o dziwnie bladej cerze niewiele mówi o swojej przeszłości. Nie dlatego, że woli ją ukrywać, lecz pewnie dlatego, że nikt go o nią nie pyta, a on nie zabiega, aby o sobie opowiadać. Wiadomo jednak o nim, że jeszcze jako młodzieniec był partyzantem w czasie wojny o Szmaragdową Puszczę, podczas której elfy walczyły przeciw barbarzyńcom. Mimo że był zwykłym wojakiem, jakich wielu, dostał medal za odwagę, gdy uratował swego dowódcę od niechybnej śmierci, w ostatniej chwili trafiając napastnika w oko. Do dziś nosi on ten medal, ale ponieważ nie lubi próżności przypina go zawsze po wewnętrznej stronie swej kurty.

Po wojnie, którą wygrali Mieszkańcy Puszczy, Tarband uznał, że więcej niż mieczem i łukiem może zdziałać piórem i słowem. Zaczynał skromnie, ale wnet jego imię stało się znane wielu. Swoimi krótkimi, ale ciętymi tekstami potrafił on bowiem zbić z tropu każdego. Hrabiowie, Książęta, a nawet Królowie obawiali się jego rymowanych komentarzy. Rozprzestrzeniały się one tak szybko, że nie było sposobu, aby po tygodniu cały kraj nie znał ich na pamięć, a nierzadko to właśnie panująca władza była przedmiotem humorystycznych drwin Tarbanda. Raz nawet o mały włos nie doszło z ich powodu do buntu!

Jego karierę przerwało Rozliczenie. Tarband uciekł z płonącego świata, i przybył do Axeoth. Zamieszkał w jednej z szybko rozrastających się Osad gdzieś w tym świecie. Nie bawią go już gierki polityczne, jest nimi znużony i zniechęcony. Postanowił w końcu zacząć spokojne życie. Dni mijają mu leniwie, na piciu wyśmienitego piwa, dyskusjach z przyjaciółmi oraz pisaniu wierszy, przy których wszyscy mogą zdrowo się pośmiać lub czasami uronić łezkę.