Faramir wciąż czegoś szuka. Nikt nie wie co tak naprawdę chce znaleźć. Jest to jego tajemnicą, której nie znają nawet najlepsi przyjaciele. Poszukiwania są dyskretne, nienatarczywe, niezauważalne. Od dzieciństwa interesował się Faramir różnoraką literaturą, co zresztą zostało mu aż do dni dzisiejszych. Potrafi przesiedzieć cały dzień przy książce, a po lekturze żałować, że przyjemność ta dobiegła już końca. Lubi także rywalizację, zarówno fizyczną, jak umysłową. Nie zraża się niepowodzeniami, mobilizują go one do dalszej pracy. Jednakże taka mobilizacja nie trwa długo i często Faramir po tygodniu wyrzeczeń i intensywnych ćwiczeń powraca do lenistwa. Jest także otwarty na naukowe nowinki i oryginalne pomysły.

Faramir nie miał trudnego dzieciństwa. Mieszkał razem z rodzicami, pobierał nauki. Jego rodzice byli bardzo wyrozumiali, pozwalali mu na dużo choć potrafili również być stanowczy. Dlatego gdy ktoś po raz pierwszy spotyka Faramira może odnieść wrażenie, że jest on jakimś młodzikiem, którego życie potraktowało łaskawie, że ma małe doświadczenie życiowe i nie będzie partnerem do poważnej dyskusji. Jest to pogląd błędny, Faramira nie należy bowiem oceniać po pozorach. Jak zresztą większości ludzi... Choć Faramir jest osobą raczej spokojną, to jednak od czasu do czasu potrafił zachować się całkowicie nieprzewidywalnie. Takie zachowanie można tłumaczyć sobie chęcią odreagowania na stresy związane z nauką, czy też rozterkami młodości. W końcu jednak nadszedł czas gdy Faramir dorósł i wyruszył z rodzinnego domu w świat...

Jako młodzieniec podróżował po rozmaitych miastach - tak niewielkich mieścinach jak i ogromnych aglomeracjach. Uczył się nowych umiejętności, nabierał doświadczenia. Mimo, że nie walczył najgorzej to jednak czuł, że nie to jest jego żywiołem. Zamiast uczestnictwa w wielkich bitwach wolał poznawać i zagłębiać się w tajemnicze światy książek, czy filozofować nad sensem życia albo innymi zagadnieniami o podobnym znaczeniu. W wolnych chwilach zajmował się kartografią oraz pisarstwem. Przy pomocy pióra stworzył kilka swych własnych światów i tchnął w nie życie wymyślając rozgrywające się w nich historie.

Zamiłowanie do kartografii zetknęło go z Ururam Tururamem - znakomitym kartografem. I to Ururam, mimo że nie znał zbyt dobrze Faramira, powiedział mu o Osadzie "Pazur Behemota". Gdyby nie to zdarzenie Faramir zapewne wciąż by o niej nie wiedział i błąkał się po bezdrożach ze swymi księgami i teologicznymi myślami. A teraz może w spokoju oddać się dyskusjom, które również bardzo sobie ceni.

Ale wciąż nikt nie wie czego tak naprawdę Faramir pragnie. Co jest celem jego życia. I zapewne jeszcze długo nikt się tego nie dowie. Może istotą jego egzystencji jest właśnie ta tajemnica...