Od wieków wiadomo, że smoki lgną do ognia.
Toteż nie było dziwnym faktem, że gdy pewnej bezksiężycowej nocy smoczyca Dinah pruła przestrzeń pomiędzy pogrążoną w ciemności ziemią, a rozgwieżdżonym niebem, uwagę jej przykuł pojedynczy migoczący w dali pod nią punkt.
Obniżyła lot. To było ognisko. Duże ognisko. Płonęło wesoło opodal wejścia do wielkiej jaskini. W pobliżu pluskał strumyk, którego brzegi porastały gęste krzaki. Słychać było ciche granie świerszcza.
Wokół ogniska siedziało kilka postaci zajętych rozmową. Dinah wylądowała.
Bardzo starała się pokazać, że nie żywi wrogich zamiarów. Powoli zbliżyła się do ognia pozdrawiając zebranych. Ci przyjęli ją mile, poczęstowali gorącą herbatą.
I tak Dinah zamieszkała w Jaskini Behemota.

/autorem biogramu jest UT/



mi-re-do-la-mi-re-do-la... kto rysunkiem gasił smutki, kto kociołek ma malutki, kto sympatię dał i uśmiech, kogo kołysanką uśpię...
mi-mi-mi-do... pocichutku, pomalutku, fortepianik klawiszkami, niewprawnymi paluszkami, cichuteńko się wygina, by melodią musnąć Dinah...
bard fortepian lekko tyka
z fortepianu gra muzyka
zespoleni zamyśleni
rozedrgani w tańcu cieni
tak cichutko tak niewinnie
me klawisze płyną płynnie
patrz smoczyca już usnęła
dość, niech cicho będzie teraz...

/autorem tego zbyt wg mnie pochlebnego wiersza jest WW/


Żyła Dinah z Groty,
Słynna ze swej ochoty,
Mówienia zieloność,
Tabrisowi w kość,
tym dawała, aż wył ze zgryzoty!

Gdy leci tutaj Smoczyca Dinah,
Na jej widok niech nie przeklinah,
Lecz do Galerii
W swej mizerii
Się udaj, bo inaczej będzie Twa winah.

Spotkana Dinah przy Ognisku,
Sprowokowana da po pysku,
Gdy ava się skrytykuje,
Lub nagle rozpolitykuje,
Taki ktoś kończy na gnojowisku.

/te zaś zgrabne utwory to dzieło utalentowanego Anioła Tabrisa/


Zaś jak to naprawdę jest ze mną, sama jeszcze tego nie wiem...