"Zaiste ongiś wieków istniał owy zwój o którym wspominasz" - rzekł starzec odkładając dębową laską na stół.
Jego twarz zasłonięta granatowym kapeluszem skrywała, zmartwione oczy.
Chwila namysłu zdawała się być wiecznością.
Zadumę przerwał karczmarz podając gryczany miód.
Starzec zaciągnął głęboki łyk, delikatnie wzdychając wyciągnął coś co przypominało zwoje.
Jakież było moje zdumienie, krzyknąłem głośno: "tak!".
Gdy tylko ich dotknąłem cały świat pociemniał, zdawało mi się, iż w tych zwojach trzymam swe życie, a zarazem jego kres.
Emocje targały mną, nie wiedząc co czynić, myśleć... - spokojną myślą zacząłem czytać.
"Zwoje Nicości" - te pierwsze słowa wypisane krwią mogły budzić dreszcz.
Jeszcze raz spojrzałem starcowi w oczy z niemym zapytaniem - "czy to oby ten zwój? czy na pewno?".
Dalszy tekst był już nieczytelny, wybrane tylko słowa pojawiały się dość często "gryf, twierdza, mrok".
Nim się spostrzegłem karczma zapełniła się wieśniakami z pobliskiej osady.
"Głośni choć nieszkodliwi" - pomyślałem.
"Zwój jest nieczytelny starcze, nie wart mej uwagi" - to rzekłszy rzuciłem go na blat stołu, udając się ku drzwiom karczmy.
Na dworze ostatnie promyki słońca oznajmiały nadejście nocy.
Z karczmy dobiegł mnie stanowczy głos: "Tandryf lux in tenebris".
Zaklęcie bezwzględnie miażdżyło me wnętrze, próbowałem wyrwać się, lecz moje ciało już odmówiło posłuszeństwa.
Ostatnia myśl jeno ostała: "Dlaczego będąc Zeusem, tak często męczy mnie Hades".
Wiatr, który delikatnie muskał policzki, zaczął nabierać siły, człowieka w zwierzynę zmieniało.
Ni to orzeł, ni to lew. Pełen nienawiści i cierpienia, ruszył z furią barbarzyńcy na wrota karczmy...
Tandryf - zodiakalny lew, pochodzący z krainy biało-czerwonego orła.
Nikt nie wie, jak wielki ciężar spoczywa na jego barkach i jak ważną misje dostał do wykonania.