Ururam Tururam wyrzekł się swojego świata, swojej pamięci i swojej postaci, by stać się Wędrowcem Dominiów – istotą o niewypowiedzianej potędze. Wędrowcy nie mając własnego świata, mogą przebywać we wszystkich światach; nie mając własnej postaci, mogą przybierać dowolna postać; nie mając wspomnień z dawniejszej egzystencji, nie wiedzą, co to znaczy być kimś innym niż oni sami. Początkowa radość Ururama z dokonanej transformacji wkrótce przygasła. Zorientował się on bowiem, że z czasem moc Wędrowców ciągle się zmniejsza, a wrota kolejnych światów zamykają się przed nimi. Każdego i każdą z nich czeka ten sam koniec bez końca – wieczne trwanie bez postaci, bez siły i bez przyszłości, bolesne przeżuwanie wspomnień dawnej wszechpotęgi. Trudno się więc dziwić, że charakter Ururama Tururama jest niezwykle chimeryczny: choć jest on z natury swojej cholerykiem, miewa napady czarnej melancholii, bywa zgryźliwy i zgorzkniały. Z upływem czasu jest coraz trudniejszy do zniesienia.

Do Osady Ururam przybył pod postacią olbrzymiego złotego smoka (wyrma). Powłokę tę jednak od razu odrzucił jako zbyt niewygodna. Po kilku próbach wcielania się w człowieka, gnoma, elfa i krasnoluda, zdecydował się w końcu na postać drakoida – przedstawiciela dawno wymarłej humanoidalnej rasy spokrewnionej ze smokami.

A oto jego wygląd: Półtora sążnia wzrostu. Kształty ludzkie, lecz głowa smocza, pokryta drobną złotawą łuską. Dłonie o trzech długich, smukłych palcach i krótkim, mocnym, przeciwstawnym kciuku. Ubrany z wyszukaną elegancją w strój, który mógłby być mundurem galowym wysokiego oficera w którymś z dawnych imperiów: bluza w kolorach karmazynowym i indygo ze srebrzystymi wyłogami, takież nogawice; czarne buty do kolan; monokl w oku; na szyi żelazny pierścień z krzyżem maltańskim.