Cristao był kapitanem statku, który wykonywał rejsy ze Spaward w AvLee do Tidewater w Tatalii i spowrotem. Jedną z jego częstych pasażerek była Adelaide, kapłanka z Erathii, która służyła w korpusie dyplomatycznym. Pewnego dnia, na morzu złapał ich sztorm, a wiatr zniósł łódź na skały przy brzegu wyspy Vori.

Z kilkunastu pasażerów i członków załogi ocaleli tylko Cristao i Adelaide. Marynarz i kapłanka trzymali się razem - w ten sposób było bezpieczniej. Wkrótce dotarli do osady śnieżnych elfów, gdzie zostali poddani drobiazgowemu szkoleniu, które znacznie rozwinęło ich możliwości. Cristao nauczył się kilkunastu prostszych zaklęć magii jaźni, a także lodowego pocisku, prostego czaru obronno-ofensywnego z magii wody.

Upływ czasu bardzo martwił Cristao. Szkolenie na Vori było niezwykle interesujące, jednak czas upływał i upływał. Marynarz postanowił zapytać o to miejscowego mędrca. „Czas płynie i nie płynie na Vori, a w Antagarichu słońce stoi", otrzymał odpowiedź. Jednak nie zrozumiał jej.

Gdy po kilku latach Cristao powrócił do Erathii, zorientował się, że czas stanął tam w miejscu, a jego umiejętności znacznie wzrosły. Zaciągnął się do erathiańskiej armii, a po kilku tygodniach oddanej służby królowej Katarzynie podczas wojny o odrodzenie, został przez nią pasowany na paladyna, którym jest do dziś.