Krasnolud w sile wieku, poznaczony licznymi bliznami, z długą, rudą brodą sięgająca do pasa, i włosami tego samego koloru - tak można opisać Złotego. Nie jest to zresztą jego prawdziwe imię, to bowiem zna jedynie wąskie grono jego najbliższych przyjaciół, a jedynie klanowy przydomek. Zawdzięcza go wywodzącemu się częściwo z tradycji zwyczajowi malowania bujnej brody na złoty kolor przed każdą bitwą.
Dzięki tej charakterystycznej cesze rozpoznawany był przez wrogów z daleka i z tej samej odległości omijany, bowiem topór zwany "Smugą Śmierci" owiany był nieomal legendą. Trzeba wam bowiem wiedzieć, że nikt z licznego krasnoludzkiego rodu nie wsławił się odwagą i walecznością w tak wielu bitwach jak Złoty. Ale to właśnie jedna z bitew stała się niezmywalną plamą na jego honorze.

Gdy dwa wrogie sobie krasnoludzkie klany spotkały się w Bitwie Pod Smoczą Górą, Złotemu wypadło dowodzić elitarnym oddziałem toporników. Ci, którzy ocaleli, twierdzili później, że widzieli Złotego, jak zataczając swoim toporem szerokie łuki w powietrzu płakał, powalając przeciwnika za przeciwnikiem. Nigdy wcześniej ten ceniący ponad wszystko honor krasnolud nie brał udziału w bratobójczej walce. I poprzysiągł sobie, że nigdy więcej nie uczyni tego ponownie. A dzień po bitwie, na znak ogromnego żalu, zgolił swoją wspaniałą brodę. Aż do dzisiaj nie odrosła ona w całej swej okazałości, chociaż od tamtych wydarzeń minęło już wiele lat.

Złotemu udało się uciszyć wyrzuty sumienia, ale nadal niechętnie mówi o przeszłości. Walka także sprawia mu znacznie mniej przyjemności, chociaż nadal ma swój wspaniały topór, i z pewnością nie zawaha sie go użyć, gdy ktoś zalezie mu mocno za skórę. Na razie jednak marzy o ustatkowaniu się. Nieustanne bitwy zmęczyły go, i teraz nie miałby nic przeciwko, aby spędzać wszystkie wieczory w swej ulubionej karczmie, w gronie przyjaciół, z kuflem piwa w ręku. Mimo tego zawsze odpowie na wezwanie, jeśli ktoś zwróci się do niego po pomoc.