Witam. Mam na imię Rzemyk, nie mam jeszcze zarostu, ale potrafię już zabić kamieniem skalnego jaszczura, a biegam tak szybko i wytrwale jak konie nomadów. Wiem to na pewno, bo skalne jaszczury były moim jedynym pożywieniem od śmierci ojca, a ostatnie dwa tygodnie spędziłem biegnąc za końskim zadem z rękami związanymi rzemieniem przytroczonym do pasa jakiegoś plugawca. Temu właśnie rzemieniowi zawdzięczam swoje obecne imię, bo przegryzałem go wiele razy przy kolejnych próbach ucieczki. Kiedy już znudziłem moich oprawców (byłem oczywiście niewinny, te kilka koni chciałem tylko pożyczyć), postanowili, że zamiast ciągnąć mnie do miasta zabawią się ze mną podczas postoju. Wcześniej chcieli sprzedać mnie na targu, ale dość już mieli ciągłego pilnowania, zwłaszcza, że jechali z ładunkiem skorpionówki (nie ruszę jej więcej po sprawdzeniu, skąd na pustyni biorą wodę do uzupełnienia tego, co wypili) i nikt nie kwapił się do opuszczania kolejki. Czekało mnie więc rozrywanie końmi, ale włóczęga po skałach i piaskach wzmocniły moje mięśnie i przy kolejnych próbach pękały rzemienie, a konie stawały dęba. Po trzecim podejściu herszt stwierdził, że przyda się im taki niepozorny mikrus jak ja. Nie pasowało mu jednak moje wcześniejsze imię (nazywałem się Mewa, od ptaków które widział mój ojciec na wyprawie, podczas której porwał moją matkę) i nazwał mnie Rzemykiem. - Na poważniejsze imię - powiedział - może jeszcze zasłużysz, a ptaki przynoszą nieszczęście. Po dotarciu do Harpiej Twierdzy uciekłem z bandy, bo nomadzi wracali na pustynię, a mnie kusiły nieznane przestrzenie, poza tym całe życie byłem wolny i nie pasowało mi wykonywanie rozkazów jakiegoś gbura. Przyjąłem od niego imię (nie można odrzucić pierwszego męskiego imienia), dobry nóż, oraz dwa konie (nie wiedział, że mi je daje, ale gdybym mu powiedział o moich planach z pewnością by to zrobił) i wyruszyłem ku nowym przygodom.