Stulecia mijają, wszystko przychodzi i odchodzi...
Dla wielu śmierć to wielka nagroda, koniec wszystkich problemów, długów i innych głupotek które zatruwają naszą spokojną egzystencje. Lecz czasem pragnienie śmierci może nam przynieść jeszcze większy ból i rozpacz... Tutaj umarł - przynajmniej w połowie - Stalker Sawyer. Zapytacie czemu "w połowie"? Los lubi płatać figle, ale tutaj poczynił spore piekło.

------------------------------------------------------------

Jak mam się czuć gdy policzkuje mnie młody, cwany książę, który dopiero co uciekł spod wzroku matki? Jak mam zareagować - pobić i uciec czy może zatłuc na śmierć? Znalazłem trzecią stronę tej okropnej monety, jest nią pokora i cisza.
Każdy kto jeszcze żyje i posiada dość awanturniczy charakter wyśmiałby mnie. Ale ja się pytam, co zyskam zabiciem rozpieszczonego dużego dziecka? Zemsta bywa słodka, lecz nie do tego stopnia by cieszyć się z czyjejś śmierci. Powiem więcej - nie prowadzę takiej polityki! Spędziłem ponad trzydzieści lat w lochach Planggenu, potem zesłano mnie na mroźne równiny Vex'a, nie pamiętam kim dokładnie jestem... Szlag by to trafił razem z tym całym "złem".
Gdy patrze na wodospady - widzę siłę, czuje lekki lęk. Wiem zarazem że to nie ma zamiaru mnie zabić, ale też nie ma zamiaru mnie tolerować. To tak jakby uznać że pająki to złe i okrutne stworzenia bo wyglądają "strasznie", śmiechem ale i zarazem lekko z żalem kpie z osoby która to powie. Bowiem jest równie odrażająca jak ten mały, słabszy pajączek.
Podziemia dają się we znaki, stajesz się ospały i zmęczony. Znalazłem na ziemi pewną stalową maskę, odszukałem też stół do obróbek gliny, posłużyłem się pobliskimi "narzędziami" jakimi były łomy, stare nożyce i dłuta - by wydobyć z niej moje pełne oblicze, które zostało zabite w połowie przez pewnych brudasów z południa. Cieszę się że wreszcie mogą spojrzeć komuś prosto w oczy, jakkolwiek by to nie wyglądało... Jestem też w połowie człowiekiem.