Jestem córką hodowcy zmor i piekielnych rumaków. Nasze pupile były chlubą całego miasta Uhr-Charg, kiedy zazdrośni konkurenci zaczęli kraść i mordować moje stworzenia a potem jeszcze zabili ojca, postanowiłam uciec z Sheogh. Byłam dziwnym demonem... a ta negatywna odmienność była karana. Moje konie były doskonałe bo hodowałam je z pasją a nie z zaciętością, jak inni. Długie lata obserwowałam różne stworzenia, zarówno w Sheogh jak i Irollan czy nawet jako agent na ziemiach Imperium Sokoła a później Gryfa. Fascynują mnie stworzenia, dzikie, półdzikie a nawet te ujarzmione.

Studiowałam różne rodzaje magii, zwłaszcza przywołania. Zaklęcie przywołania feniksa pomogło mi uciec. Niestety z całego mojego stada zostały mi tylko 2 zmory, 1 rumak i mój wierny ogar. To za mało by bezpiecznie chodzić po lasach Irollan, gdzie się znalazłam. Pojmano mnie i już miałam zginąć gdy zasłoniły mnie moi podopieczni. Elfy były zdziwione, bo każde demoniczne monstrum zwykle dba tylko o siebie. Ale tu było inaczej, nawet ten mały, piekielny ogar warczał tak jakby miał legion armii za sobą. W całym tym zamieszaniu zobaczyłam, że kilka jednorożców bacznie mi się przygląda, największy, srebrny wymieniał się spojrzeniem z moją zmorą. Nagle trzasnął kopytem w ziemię i podszedł do naszej piątki. Spojrzał mi prosto w oczy, odwrócił się i stanął obok zmory. Jednorożce pierwszego poziomu podeszły za nim. Kiedy tak stały przy nas, poczułam ich aurę ochrony. Poczułam się bezpieczna. To było obce uczucie...

Elfy to wspaniały naród, rada starszyzny pozwoliła mi żyć. Mało tego, przeszłam rytuał zmiany. Bardzo się przydałam, czyszczę trakty zajęte przez demony, przekonuję je, że nie muszą być zniewolone, ale nad dyplomacją muszę jeszcze popracować...

Nadal hoduję zmory i rumaki, wiele leśnych mieszkańców się do nich przekonało. Do moich stworów doszły jednorożce i zielone smoki. Żyjemy wszyscy razem w harmonii.

Kiedyś byłam tylko dziwnym demonem, a teraz już sama nie wiem kim jestem. Nie wstydzę się jednak przyznać kim byłam.