To było nie tak dawno temu, choć czasami wydaje mi się że od tamtej nocy minęły wieki.
Pchana jakimś wewnętrznym niepokojem, jak niemal co noc, wymknęłam się by szukać czegoś w milczeniu gwiazd, gdy ją ujrzałam. Z nieprawdopodobną zręcznością biegła po szczytach spadzistych dachów, cień wśród cieni. Zafascynowana wpatrywałam w zbliżającą się sylwetkę. Gdy nagle stanęła przy mnie, nie byłam w stanie drgnąć. W hipnotycznie zielonych oczach dostrzegłam szczególny błysk. Wiem że coś mówiła, obiecywała coś niskim, melodyjnym głosem, lecz nie pamiętam słów. W mojej głowie tętniła i pęczniała świadomość że oto odnalazłam swą Śmierć.
Nawet nie poczułam bólu, gdy przywarła straszliwie bladymi ustami do mej szyi.
Gdy wraz z krwią nastąpił moment tajemniczego scalenia zrozumiałam, że Moja Śmierć wybrała mnie starannie, pokochała, na swój morderczy sposób, choć nie pojęłam myśli że to jeszcze nie koniec.
Nicość.
Przebudzenie było bólem i szokiem. Kiedy już zabiłam swą pierwszą, przypadkową ofiarę, kiedy wypłakałam pierwsze, krwawe łzy przyszło zrozumienie ostatniej myśli mej agonii.
Koniec nigdy nie nastąpi.

Spoglądam w lustro. To nieprawda że wampiry nie mają odbicia. Po prostu większość istot mi podobnych nie przepada za swym widokiem.
A ja? Sama nie wiem. Fascynuje mnie spoglądanie w te doskonałe kłamstwa które mamią prawdą. A może na odwrót… Gdy w nie spoglądam widzę bladą dziewczynę w wiecznej żałobie. Czasami spogląda na mnie z powagą swymi przenikliwymi, brązowymi oczami, kiedy indziej uśmiecha się z ironią wyginając wargi.
Zwabiona szelestem kart ksiąg, zapachem inkaustu przyszłam tutaj.
Pomimo nieuleczalnego romantyzmu i melancholii tak naprawdę jestem dzieckiem dekadencji. I zawsze robię to na co mam ochotę.