Zwą mnie Arahnneą. Swoją nić uplotłam między stołem a krzesłem pewnego Krasnoluda. Czasem z nim gawędzę, ale tak, by myślał, iż to jego wewnętrzny głos. Pomagam mu w jego trudnych rozważaniach. Głównie zastanawia się nad tym, czy ma używać toporka, gdy bije się z orkami.
Ostatnio jednak dojrzał moją pajęczynę, ale jesio nic z nią nie zrobił. I mam wielką nadzieję, że nie zrobi. Wtedy byłby koniec mojego żywota.
Ja, Arahnneaa, z rodu Pająków Poetów idę upleść nić swojego poematu. Potem zawlekę to do Wielkiego Elfa..