Nazywam się Gustav i jestem synem Gustava znanego jak Północ długa i szeroka z wybijania setek Jotunów oraz wszczynania tysięcy karczemnych burd. V w moim imieniu nie jest pomyłką, lecz odróżnia mnie od Mickiewiczowskiego Gustawa, który co prawda w gębie był na tyle mocny by mierzyć się nawet z Bogiem, lecz w boju uczciwym różnie z jego męstwem bywało. Wybaczcie w tym miejscu przydługą dygresję, teraz przechodzę do rzeczy sedna: urodziłem się jako piętnasty w kolejności syn mego przesławnego ojca, więc aby móc cokolwiek znaczyć wśród krewnych i znajomych musiałem wcześnie dowieść swego męstwa w boju. I tak w wieku lat dwunastu opanowałem sztukę władania toporem, a będąc szesnastolatkiem dzierżyłem już mój młot bojowy Ziutkiem zwany (nie byłem nigdy zbyt lotny stąd ta niewyszukana nazwa) oraz zasiadałem na niezbyt honorowym miejscu na rufie drakkaru "Postrach Węży Morskich" (podobno jedna z tych bestii padła ze śmiechu na widok jego załogi po trzymiesięcznym rejsie). Pływałem do ziem zwanych Ruś oraz Essex i zdobywałem bogate łupy (jedynie w złocie; niewolnice były jedynie dla wyższych rangą). Wówtenczas zyskałem przydomek Twardoporty, który jak łatwo zrozumieć odnosił się do opłakanego stanu moich spodni szorujących tygodniami szorstki pokład drakkaru.

Pewnego razu będąc dobrze podchmieleni wraz z chłopakami wpłynęliśmy w wir morski. Nigdy więcej nie spotkałem już moich kamratów. Po przebudzeniu się zapoznałem się za to z niebieskoskórym jegomościem o imieniu Yog. Ten rzekł abym w rewanżu za uratowanie mi życia nauczył go władać bronią i pomógł w ucieczce z krainy zwanej Braccada, co też uczyniłem. Setnie się nawalczyłem u boku Yoga, lecz summa summarum ta znajomość nie wyszła mi na dobre. Otóż niegdyś w pewnej tawernie założyłem się z Yogiem, że własnoręcznie ubiję rdzawego smoka. Była to jak się miało okazać najgłupsza podjęta pod wpływem alkoholu decyzja w mym marnym życiu. Gdy dotarłem do śmierdzącej siarką groty, w której spodziewałem się znaleźć bestię i wykrzyczałem wciąż przepitym głosem swe wyzwanie śmiech jeno gromki z wielu gardeł posłyszałem. Smok nawet nie raczył się ukazać, a mnie opadła horda innych stworzeń, które najpierw spuściły mi straszliwe lanie, a potem zaprowadziły do ogniska. Nie mając czego szukać już w szerokim świecie z ostatecznie zniszczoną reputacją pozostaję w Grocie po dziś dzień i uczę się pilnie o świecie, w którym znalazłem się za sprawą Yoga. Smok i inni wciąż kpią z mojej głupoty, lecz ja czuję, że tutaj odnalazłem swoje miejsce w nowym świecie. W końcu przez całe swe parszywe życie nie zaznałem tak wiele dobrego jadła i wywczasu jak w tej gościnnej Grocie.

Po dłuższym czasie spędzonym w moim nowym domu zawarłem kilka ciekawych znajomości i zatęskniłem za życiem pełnym przygód. Jako że na skutek niedawnych traumatycznych przejść straciłem chęć do wojaczki, a Ziutek gdzieś się zapodział (albo został sprzedany, żeby starczyło mi na wino, mogło tak być, moja pamięć zawodzi) postanowiłem wyruszyć w podróż z gołymi rękami. Podczas wieloletniej wędrówki, w czasie której utrzymywałem kontakt z Grotą za pomocą tajemniczego artefaktu, trafiłem do znanej mi z wielu legend i podań Jaskini Behemota. Okazała się zaiste godna słów, które usłyszałem o Niej w Grocie, toteż postanowiłem osiedlić się również i tam.

Niewiele już we mnie pozostało z dawnego wojownika i pijaczyny. Nie wiedzieć kiedy stałem się pacyfistą i abstynentem. Odnalazłem w sobie pewien talent muzyczny, więc teraz zajmuję się głównie pogrywaniem na tym, co mi w łapki wpadnie. Najbardziej jednak lubię przysiąść się do innych wędrowców w tawernie i pogwarzyć na najrozmaitsze tematy. Jeśli poszukujesz towarzysza do długich rozmów o muzyce, sporcie sztuce lub o czymkolwiek innym rozważ proszę zagadnięcie mnie. Odyn jedynie raczy wiedzieć na czym moglibyśmy zakończyć dyskusję.