Byłem uczciwym i pracowitym mieszkańcem Erathi. Pracowałem jako rekonstruktor miast, miałem dość tej pracy, chciałem zostać wielkim wojownikiem. Pewnego razu Królowa Katarzyna ogłosiła, że niedawno mianowany strażnik, Gelu, przyjeżdża do miasta w poszukiwaniu ochotników, którzy pomogliby mu odnaleźć części legendarnego artefaktu zwanego Eliksirem Życia. Osobiście się zgłosiłem. Stoczyłem u jego boku wiele walk do czasu, gdy podczas wędrówki przez las napotkałem mojego brata Dracona. Zdziwił się bardzo zobaczywszy mnie i zaproponował mi bym dołączył do niego, ponieważ zabił już cztery smoki, w tym legendarnego Błękitnego Smoka, a teraz ma zamiar zabić stworzenie zwane Gorniczem. Niektórzy ludzie powiadali, że to smok, inni zaś, że hydra.
Przystałem na tę prośbę i odłączyłem od Gelu. Gdy wraz z moim bratem doszliśmy do groty tej bestii zauważyliśmy, że właśnie wyszła ona na zewnątrz i stoi w krzakach, więc zaatakowaliśmy ją. Do dziś nie zapomnę tego błędu. Okazało się, że stwór ten miał trzy głowy, Dracon atakował środkową, ja zaś dwie pozostałe. Gdy miałem zadać ostateczny cios lewej głowie, prawa silnym szarpnięciem odgryzła mi rękę i rzuciła mnie w krzaki. Gornicz atakował Dracona z całych sił, aż go zabił i pożarł jego serce. Byłem zdruzgotany. Leżałem bez żadnej ochrony w krzakach. Około dwie godziny później moje ciało opuścił paraliż i szybko podbiegłem do zwłok mojego brata. Był to okropny widok, lecz wziąłem ciało i wyruszyłem na północ do uzdrowicielki zwanej Adrienne. Lecz nawet ona nie mogła przywrócić mojego brata do życia, a co gorsze nie mogła odnowić mojej ręki. Jednak znalazł się w mieście jaszczur, który dał mi swą rękę. Po trzech tygodniach ręka zrosła się z resztą ciała. Adrienne oznajmiła mi, że właśnie się dowiedziała, że żeby przywrócić do życia człowieka zabitego przez Gronicza trzeba uśmiercić bestię i wyciąć jej serce. Teraz dotarłem tutaj by podszkolić swoje umiejętności i pokonać bestię.