Czas mego żywota przekracza możliwości pamięci, najstarsze z mych wspomnień mglisto rysuje w mej wyobraźni siebie jako część wielkiej energii przenikającej wszechświat i napędzającej jego wszelkie mechanizmy.

Dzisiaj niewiele już z Niej zostało - jam tylko mglistym tamtej
wspomnieniem, małą częścią.

Resztki tej energii do dziś przenikają wszystko dookoła, i mimo tego, że mają się do tamtej przedwiecznej niczym szepty i cienie do ryku wichury, to uważny i wyszkolony umysł potrafi ją wyczuć, a nawet wykorzystać - dzisiaj
zwą ją maną.

Nazywajcie mnie: Aproxymeo, gdyż prawdziwe me imię, siłą starożytnej magii przyprawia słuchacza o szaleństwo. Wieki temu nieludzkim podstępem i jakże ludzką złośliwością zostałem w klejnot zaklęty, na wieczność przez potężnego maga skazany. A trzeba wam wiedzieć, że wtedy najpotężniejsi magowie Bogom równi byli, sami całe światy podbijając. Ale władzy wciąż było im mało - dlatego wędrowali pomiędzy światami przez fluktuacje many, polując
na najpotężniejsze magiczne istoty jakie istniały. Zaklinano je potem w najpotężniejsze artefakty, zwiększające moc właściciela. I czasem go gubiące. Zamknięty przez tysiące lat sam na sam ze swą wściekłością wykorzystałem jedną, jedyną okazję, chwilę słabości Tego, Którego Imienia
Nie Mogę Powtórzyć - i zabiłem go. Skazałem się tym samym na wieczność w swym więzieniu - gdyż tylko on mógł mnie uwolnić. Mimo tego nie żałuję. Cały czas żyję jakże nikłą nadzieją, iż narodzi się mag zdolny mnie uwolnić. Będę
czekać - jestem cierpliwy, mam przecież całą wieczność.