Historia Echwalda nie jest pełna krwi, demonów, zniszczenia. Sam Echwald nie jest wielkim arcymagiem, mówiącym bykiem czy super inteligentnym drowem. Życie Echwalda to życie pełne porażek, rozczarowań, ale także radości i miłości.

Echwald urodził się daleko w portowym mieście Arbaam, jako syn kupca i zielarki. Miał starszego brata Rymulda i starszą siostrę Rebeccę. W każdym razie, jako ten najmłodszy, miał najmniej obowiązków. Często wychodził z rodzinnego domku, położonego w Górnym Mieście i ruszał na dół, na molo, by podziwiać morze i jego niezmienioną od lat potęgę.

Chłopak był niezwykle towarzyski i ciekawski. Nie bał się podejść to kapitana okrętu, by spytać, co jest za wodą. Chętnie rozmawiał ze sprzedawczyniami ryb i karczmarzami. Interesujących rzeczy dowiadywał się także od "kobiet lekkich obyczajów".

Pierwsze zadanie Echwald postawił sobie, gdy napotkał kupca z zachodnich krajów. Nie mógł się z nim nijak porozumieć, toteż znalazł nauczyciela jego języka i rozpoczął edukację. Wkrótce do języka paniwiańskiego doszedł język varański, nauka gry na flecie, jazda konna, a także nieco walki. Chłopak był bardzo ambitny i w wieku 13 lat potrafił robić przeróżne rzeczy.

W tymże okresie ojciec wyjechał i bardzo długo nie wracał. Matka nie chciała przejmować jego interesów, toteż przekazała je Rymuldowi. Rebecca i Echwald wiedzieli, że jest to niepisany spadek, więc nie mogli spodziewać się dostać domu, pieniędzy czy czegokolwiek innego. Jego siostra wyjechała z miasta w poszukiwaniu pracy dalej, a Echwald postanowił zaciągnąć się do armii.

Cóż, życie w koszarach nie należało do przyjemniejszych. Tym bardziej, że żołd był niski, a wychodzić można było tylko raz w tygodniu. Jednakże to w tym miejscu chłopak, a właściwie już mężczyzna nauczył się posługiwać mieczem, włócznią, kuszą. Tu poznał prawdziwych przyjaciół i trudy, jakie stawia przed nim życie.

W końcu Riwna (państwo Echwalda) rozpoczęła wojnę z Paniwią. Chociaż Arbaam leżało daleko od granic, to szybko zebrano wszystkich i wyruszono na zachód. Marsz był niczym w porównaniu z tym, co czekało na Echwalda dalej. Opuszczone wioski, gnijące ciała, płonące stosy. Nigdy nie widział takich okropieństw. Ale nie musiał obserwować tego zbyt długo. Wkrótce ujrzeli olbrzymie armie, białą i błękitną, które ścierają się ze sobą w morderczym tańcu. Ich oddział dołączył do boju i Echwald musiał pokazać, na co go stać. Ledwo uniknął śmierci z ręki jeźdźca i olbrzymiego miecznika. Gdziekolwiek by poszedł, czekała tam na niego krew i stal. szczęście w nieszczęściu, że nie musiał patrzeć, jak kogoś zabija. Nie nadążał za tempem walk.

Przeżył, ale noc spędzona w obozie nie pozwalała mu spać. Myślał i myślał, nad wszystkim i nad niczym. Z refleksji wyrwał go cichy stukot kopyt. Podkradł się pod ścianę namiotu i wyjrzał przez dziurkę. Ten sam olbrzym, którego spotkał na polu bitwy. Szedł on w stronę namiotu króla Eryka IV. Niewiele myśląc, Echwald wziął swój miecz i ruszył za przeciwnikiem. Gdy tamten próbował już zamordować władcę, Echwald rzucił się na niego i wepchnął mu miecz w brzuch. Polała się posoka i mężczyzna prawie zwymiotował. Ale to, co zrobił, napełniło go nową siłą. Został okrzyknięty królewskim protektorem i wcielony do gwardii przybocznej.

Natychmiast po zawarciu rozejmu przez zwaśnione narody Echwald wrócił do Arbaam. Miał wtedy 18 lat. Jak się okazało, jego matka zmarła, a Rymuld nie ma zamiaru go przyjąć do domu. I znów mężczyzna zrobił coś spontanicznego i nieprzewidzianego - wsiadł na okręt płynący na północ. Chciał zakończyć swoje dotychczasowe życie.

Podróż trwała bardzo długo - pół roku. Po dotarciu na ląd Echwald ruszył w swoja stronę, zostając wędrownym śpiewakiem, sprzedawcą rzeczy "używanych" lub najemnikiem. Przebył wiele mil, otrzymał różne przydomki. Nocna Strzała, Harfiarz, Echo. Mijały kolejne miesiąc i Echwald utwierdził się w przekonaniu, że na świecie nie ma dla niego miejsca.

Minęło aż sześć lat, gdy Echwald dotarł do Osady i do miejsca zwanego Jaskinią Behemota. Nie do końca wiedział czemu, ale postanowił się tam osiedlić. Niewielki domek przy rzece wystarczył mu do szczęścia. No, przydałoby się paru przyjaciół, jakaś kobieta i zajęcie...